SERGE LARGOT – De wereld van morgen wordt altijd in de schaduw voorbereid

Dichter-kunstenaar Serge Largot (1929-2019, pseudoniem van Ernest Aerts) ontwikkelde doorheen de jaren in verschillende fases een kleurentheorie die hij dagelijks in de praktijk trachtte te brengen in zijn zogenaamde lumineuze schilderkunst. In een doorgedreven lyrische abstractie, een intensieve lichtwerking van de kleuren en inhoudelijk etherisch, het ‘numineuze’, probeerde Largot het onuitsprekelijke wezen van het bestaan zichtbaar te maken. Anno 1965 zag schrijver en kunstcriticus Paul De Vree hierin een overeenkomst met het werk van de kunstenaar Jef Verheyen: “Want antithese, contrast, conflict is dit bewegen van Serge Largot (en daarmee verwant aan Jef Verheyen)”. In tegenstelling tot het oeuvre van Jef Verheyen is echter “het verschijnsel Largot” dixit Paul De Vree, tussen de plooien van de geschiedenis gevallen.

Vanuit de spreekwoordelijke schaduw was Serge Largot niet alleen binnen zijn schilderkunst bezig met een doorgedreven reflectie op de werkelijkheid, ook de diverse initiatieven die hij ondernam getuigen van een grote drang om de wereld van morgen vorm te geven. Meermaals wierp de zelfverklaarde ‘peintre maudit’ zich op als lichtend voorbeeld voor mens en mede-kunstenaars. Zo richtte hij, uit onvrede met de G58-groep, de kunstenaarsgroep Onderaards (1962-1967) op, met onder anderen Fred Bervoets, Jan Diels, Wybrand Ganzevoort en Wannes Van De Velde als leden. Aansluitend was hij medeoprichter van de internationale groep Lumen Numen (1967-1972) die wilde “reageren tegen het zielloos avant-gardistisch gemodder” en die de groepsnaam indachtig het pure licht zocht. Mark Meekers, Kari Bert, Ben Koelman, Roger Wouters en Gilberte De Leger waren betrokken bij Lumen Numen. In het kader van beide groepen organiseerde Serge Largot tal van tentoonstellingen en legde hij zijn opvattingen en ideeën vast in diverse teksten. In 1968 is Serge Largot voorzitter van de Vrije Aktie Groep Antwerpen (V.A.G.A) dat met enkele interventies in de Antwerpse binnenstad pleitte voor sociale solidariteit en leefbaarheid. Verder droeg het collectief bij tot de omvorming van het Koninklijk Paleis in Antwerpen tot het I.C.C., het Internationaal Cultureel Centrum. Het sociale engagement van deze dwarsdenker was groot, hij contesteerde al te bureaucratische instituten en pleitte onder andere voor meer openbaarheid van informatie.

Aan de hand van archiefstukken en werken uit de nalatenschap van de kunstenaar geeft de presentatie een beeld van de evolutie in de artistieke praktijk en het denken van de vagebondschilder Serge Largot. Ook biedt het een blik op de Antwerpse kunstscène in de woelige jaren zestig.