Wim Opbrouck - Open hart

Verhalenverteller Wim Opbrouck verzamelt voor het eerst al zijn werken van de voorbije dertig jaar. De tentoonstelling Open Hart in Museum Dr. Guislain brengt een bonte collectie aan tekeningen, schetsen en notitieboeken vol hersenspinsels die een inzicht in de man geven — zonder enige vorm van zelfcensuur.

Tijdens het tekenen kent de verbeeldingskracht geen grenzen. Hoewel werken op papier dikwijls als onaf of als voorstudies worden beschouwd, schuilt volgens Opbrouck daar net de sterkte in. In een tekening voel je de kracht van het denken en zie je letterlijk wat de hand voortbrengt. In slechts enkele lijnen wordt een wereld opgeroepen die nog alle invulling van de toeschouwer toelaat. In de wereld van Opbrouck heeft de verbeelding vrij spel. De bezoeker wordt ondergedompeld in de veelheid en vrijheid van de tekeningen. Net als de mens Opbrouck kan Open Hart zich niet beperken tot louter één aspect in het leven. Daarvoor biedt het te veel mogelijkheden. De bezoeker kan actief deel uitmaken van de expo via de Tekenklas, een ruimte gewijd aan het tekenen an sich — ongeremd en onbelemmerd. Tekenen als een democratisch proces waar opleiding noch duur materiaal van belang zijn. Tijdens de expo worden workshops georganiseerd waarbij een kunstenaar de Tekenklas voorzit. Met nieuwsgierigheid en verwondering als leidraad zet Opbrouck de mens aan tot tekenen.

Zijn werken op papier worden gebundeld in een kunstboek Openbare Werken (Hannibal Uitgeverij). Een stevig werk waar zijn oeuvre eervol wordt vereeuwigd.

In het multiversum van Opbrouck is er plaats voor fascinatie, vreugde en worsteling van een dagelijkse tekenaar. De tekeningen zijn visuele ankers die ons naar de diepste ontboezemingen leiden maar waarbij de kijker meteen realiseert dat die voor altijd gesloten zullen blijven.

Met zijn voorstelling Ik ben de walvis voor Te Gek!? deelt de speelse maker een voor het publiek onbekende laag van kwetsbaarheid. Net als zijn gedichtenbundel Het lied van de bultrug en zijn novelle Hij wist het niet meer (Standaard Uitgeverij) reikt hij naar innerlijke gevoeligheid.

Zijn bewondering voor kunstenaars als Raoul De Keyser en Thierry De Cordier versterken hem als maker, maar hij durft zichzelf geen plastisch kunstenaar te noemen. Opbrouck is een theatermens, een spons die vrij kan spelen en zich laat inspireren door de zogenoemde real deal.