Alix Dussart - Ce débris dont rien n'est venu à bout

Aangezien een zoektocht nu eenmaal een grondige voorbereiding vergt, is ook hier een inventaris van mijn gereedschap op zijn plaats: een speer, een mes en mijn handen. Het mes kan uiteindelijk ook een boot zijn. Ik moet alle stukken met me meenemen. Verder neem ik ook de pleister, het water en de tijd mee. Mijn vingers en mijn hout. En vervolgens ook de houtskool. Of andersom? Jawel, eerst is er de houtskool waarmee ik de kaart op de grond kan uittekenen. De kaart laat ons de ondergrondse structuren zien. Ik mag haar absoluut niet vergeten, de kaart van mijn roots, gevouwen, dubbel gevouwen, uitgevouwen. We kunnen haar doorgeven aan zij die ons achterna komen. (Nam ik wel de juiste mee?... Ach, dit is niet zo erg want hoe dan ook komen de continenten op bepaalde plaatsen samen). We kunnen ook sporen achterlaten van onze tocht, voor onze terugkeer of voor anderen die na ons komen.

Bij het binnengaan krijg je het gevoel dat je een grot betreedt. Je voelt bijna die ondergrondse temperatuur, de rust en kwetsbaarheid die van de muren afdruipt en ons omhult. Alles is er, onthuld, geklasseerd, gepresenteerd. En nu alles klaar is, moet er onderhandeld worden met de angst, met de duisternis, die plaats moeten laten voor de merktekens, de bakens en de funderingen. Ik zie me nog als klein wollig zwart bolletje, bijna schurend. Maar ik heb mij laten slijpen, of toch in zekere zin. Zoals die messen. En nu mijn handen vaardig geworden zijn, kunnen ze op hun beurt polijsten, schetsen, snijden, aanbrengen, vormen, rangschikken, graven en hun sporen maken. Vreemd toch hoe je bijna zou kunnen denken dat deze eucalyptustakken veranderd zijn in botten. Het moet toch zijn dat ook de materie zijn transformatie voortzet en dat onze memories elkaar ergens op deze reis zullen treffen.

Ik denk dat we onze voortgang moeten verderzetten vanuit onze verankering met de bodem, om de deeltjes, het stof tegen te houden, opdat niet alles wat we verzameld hebben komt te vervliegen. En bij wassend water, kunnen we ons vasthouden aan het dwarshout