Fañch Le Bos, Self-Storage

{Eén ticket voor alle tijdelijke tentoonstellingen die tegelijkertijd worden gepresenteerd}

Lichamen verpakt in plastic en opgeslagen in aseptische opslagruimtes... Het universum van Fañch Le Bos is op zijn zachtst gezegd vreemd, met een combinatie van formele schoonheid, absurde situaties en vakkundig gedistilleerde humor. Deze Parijzenaar van Bretonse afkomst is pas afgestudeerd aan La Cambre en heeft de fotografie pas laat ontdekt.

Na de middelbare school ging hij studeren aan de Beaux-Arts in Brest, in de voetsporen van zijn vader die was teruggekeerd om in Bretagne te wonen. “In het eerste jaar ontdek je een beetje van elk medium, waaronder fotografie, wat ik echt leuk begon te vinden. […] Dus na de Beaux-Arts besloot ik een master in fotografie te doen”.

Hij gaf ook al snel de voorkeur aan het creëren van zijn eigen wereld boven documentaire fotografie. “[…] In de fotografie voelde ik me al snel aangetrokken tot dingen als de vreemde werelden van Gregory Crewdson.”

Na Parijs en Brest vervolgde hij zijn opleiding in Brussel. Na wat vallen en opstaan vond hij zijn weg: “Eigenlijk begon het allemaal met een foto van lichamen in wasmachines. […] Toen ik het resultaat zag, zei ik tegen mezelf dat ik het vreemde ervan mooi vond. Ik was geïnteresseerd in het absurde en het ongewone.”

Dus ging hij op zoek naar plaatsen die hem konden inspireren, plaatsen die hem grafisch aantrokken. Gaandeweg realiseerde hij zich dat deze plekken een reeks vereisten genereerden, waardoor het geheel nogal performatief werd. Hij besloot ook om zijn lichaam uitsluitend te gebruiken voor zijn producties. “Ik zocht naar een evenwicht tussen de absurditeit van de situaties en de schoonheid van het beeld. Beetje bij beetje ben ik alles zelf gaan doen. Het is iets wat ik al doe sinds ik een kind was, en ik vind het leuk. Ik vond het leuk om de ruimte over te nemen, de juiste positie te vinden en mezelf te verdraaien. Ik realiseerde me ook dat als ik andere mensen op het podium zette, dat automatisch een reeks vragen opriep: waarom mensen van die en die leeftijd, met die en die huidskleur, met die en die morfologie? Maar daar gaat het niet om. Met mijn lichaam als enige basismateriaal, ontdoe ik me van dat alles.”

“Het onderwerp van de serie is onze relatie met het lichaam in de wereld van vandaag, vooral in het licht van de technologische vooruitgang. Hoe definiëren we ons lichaam tegenwoordig? Is het nog nuttig of raakt het in onbruik? We delegeren het gebruik van onze zintuigen aan gps en andere software en onze relatie met anderen wordt bemiddeld door sociale netwerken en dating apps...”

In plaats van zijn werk om te vormen tot een documentaire, gebruikt Fañch Le Bos geconstrueerde beelden om deze kwesties te symboliseren. “Ik benader het onderwerp met humor en spot. Ik vond het vooral interessant om deze lichamen in hokjes te plaatsen met verschillende andere objecten. In deze plaatsen, die bekend staan als meubelopslagplaatsen, stoppen we alles wat niet leeft, verpakt met verschillende graden van zorg.”

Tussen een buste van Hercules en een tuinkabouter kunnen we deze lichamen zien, bevroren in verschillende soorten verpakkingen. Het is een somber visioen, maar wel een dat de hoop niet laat varen. “Als ze daar liggen, is dat omdat ze niet langer van nut zijn. Maar ook, zoals bij een oude zetel of een antieke lamp, omdat we tegen onszelf zeggen dat het op een dag weer gebruikt zou kunnen worden.”